روزی که ملی‌پوشان سرخابی از همه بهتر بودند

پرسپولیس و استقلال در دبی 83 به تساوی صفر صفر دست پیدا کردند.

آریا صالحی: دربی 83 پایتخت با تساوی بدون گل به پایان رسید، آن هم در دیداری رخوت برانگیز که همگان را به یاد تساویهای ملال آور دو تیم پرطرفدار پایتخت در سالهای اخیر انداخت.

اما اینکه چرا این دو تیم تا این حد بد بازی کردند و نتوانستند هواداران پرتعدادشان را راضی کنند می تواند در یک چیز خلاصه شود و آن هم تفکرات محتاط مربیان دو تیم است. علیرضا منصوریان که به گواه آمار تیمش در داربی عملکرد بهتری را در مقایسه با هفته های گذشته به نمایش گذاشته بود، ترجیح می داد با یک تساوی کار را در مهمترین بازی فصل به پایان برساند.

اشک منصوریان بعد از پایان بازی هم از رضایت قلبی منصوریان حکایت داشت و حالا سرمربی جوان آبی‌ها این فرصت را دارد که از بازی با ذوب آهن تیمش را مهیای صعود در جدول رده بندی کند.

در طرف دیگر میدان برانکویی حضور داشت که "احتیاط" به جزء جداناشدنی فوتبالش تبدیل شده و هواداران فوتبال ایران به تماشای چنین سبکی از او از همان سالهای ابتدایی حضورش در فوتبال ایران عادت دارند.

 برانکو که در زمان حضورش در تیم ملی با تهاجمی ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران نظیر علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا و... بازیهای محتاطی را به نمایش می گذاشت و همواره مورد انتقاد کارشناسان و رسانه ها قرار می گرفت، با حضورش در پرسپولیس با تغییر رویه نمایش‌های تهاجمی را به مدد حضور بازیکنان تکنیکی چون فرشاد احمدزاده، امید عالیشاه، محسن مسلمان و مهدی طارمی و البته ترس ذهنی تیمهای حریف به نمایش گذاشت اما او در مهمترین بازیهای این فصل پرسپولیس برابر تراکتورسازی و به ویژه دربی دیروز به قالب اصلی خودش برگشت و با احتیاط ذاتی اش تیم "برنده" ای را به میدان نفرستاد و نتیجه این دربی کسل کننده صفر بر صفری شد که هواداران میلیونی استقلال و پرسپولیس از آن خاطره بدی دارند.

تنها نکته امیدوارکننده این بازی عملکرد خوب ملی پوشان استقلال و پرسپولیس بود، جایی که امید ابراهیمی، وریا غفوری، کمال کامیابی نیا، سید جلال حسینی و علیرضا بیرانوند بهترینهای دو تیم بودند و مهدی طارمی هم با وجود ناکامی اش در تمام کنندگی، در خلق موقعیت و میزان دوندگی عملکرد خوبی از خود به جا گذاشت.