پلیس زباله راه بیندازیم

اسماعیل کهرم: شهروندان باید هر نقطه این کشور را وطن و ایران خود بدانند و همان میزان نظافتی که در شهر یا منزل خودشان رعایت می‌کنند در هر شهر توریست پذیر دیگری مانند شیراز، اصفهان و... نیز که شهرهای مسافرپذیری هستند رعایت کنند و با ریختن زباله در این مکان‌ها سبب فاجعه و مساله برای آنها نشوند.
کد خبر: ۱۰۶۶
|
۱۶ اسفند ۱۳۹۶ - ۲۳:۵۳
پلیس زباله راه بیندازیمبهگزارش زندگی امروز،این مکان‌ها قسمتی از وطن و خانه خود ما هستند و مسافران به همان میزان دقتی که در خانه و شهر خود انجام می‌دهند باید در شهر مقصد سفرشان نیز انجام دهند. در واقع نباید به این مکان‌ها رفته و آنها را تخریب کنیم و همه شهرها را وطن خود دانسته و در تلاش باشیم فاجعه زیست‌محیطی را در آن شهرها ایجاد نکنیم. به‌عنوان مثال مهمانان خارجی من در چند سفر ‌نوروزی هنگام ورود به پارک‌‌ها از میزان زباله‌ای‌ که مردم پیرامون خود ریخته بودند تعجب کردند. در سفرهای‌نوروزی پارک مکانی است که مردم صبح در آن سکنی می‌کنند و زیر سایه درخت و چمن‌زار از طبیعت لذت می‌برند، اما هنگامی که قصد خروج از آن را دارند تمام محدوده پارک را غرق زباله می‌کنند. این حرکات باعث شرمندگی ایرانیان نزد توریست‌های‌خارجی می‌شود.

جمع‌آوری زباله الزامی است

مسافران نوروزی زباله‌هایی را که در طبیعت تولید می‌کنند با خود ببرند و به سطل زباله بیندازند. اکنون برخی مردم در هنگام ورود به یک منطقه طبیعی در آن زباله تولید می‌کنند. مشاهده همین مناظر سبب شده اغلب توریست‌های خارجی فکر کنند مردم ایران زباله‌های خود را دوست دارند، زیرا آنها را در مناطق خوش‌ منظره و آب‌و‌هوا رها می‌کنند. این رهاسازی زباله در مناطق خوش آب‌و‌هوا در حالی است که سازمان حفاظت محیط‌زیست در روز 13 بدر ( روز طبیعت) کیسه‌های جمع‌آوری زباله را در پارک‌های خارج از شهر میان مردم پخش می‌کنند، اما متاسفانه برخی هموطنان این کیسه‌ها را می‌گیرند و به منازل خود می‌برند و زباله‌ها را به حال خود رها می‌کنند. این حرکات از ملتی که سابقه تاریخی بسیار دارد و در دینشان نظافت نیمی از ایمان است، باعث شرمندگی بسیار است.

ریشه تاریخی حفظ محیط‌زیست

ایرانی‌ها در قدیم در آب‌های روان استحمام نکرده و دست خود را نمی‌شستند. علاوه بر این زباله‌ای را در داخل آب نمی‌ریختند، آنها همچنین آب را مهریه حضرت زهرا(س) می‌دانستند و آلاینده‌ها را در آب نمی‌ریختند. آنها حتی در آب روان استحمام نمی‌کردند و دست نمی‌شستند چه برسد به آنکه زباله‌های خود را تسلیم آب روان کنند. اگر با مردم عشایر زندگی کنید آنها چیزی تحت عنوان زباله ندارند، زیرا مصرف کنسرو یا کیسه پلاستیکی ندارند و حداکثر زباله آنها اندکی نان و برنج در سفره مانده است که آن را نیز جلو مرغ و خروس‌های خود می‌ریزند و در مقابل از آنها تخم‌مرغ می‌گیرند.

فرهنگ ناقص غربی در ایران

ایرانیان فرهنگ غربی استفاده از نایلون را پذیرفته‌اند، در حالی که مخترع کیسه نایلون به‌دلیل خیانتی که به محیط‌زیست کرده، خودکشی کرده است! اکنون نایلون قسمت اعظم زباله را در ایران تشکیل می‌دهد، اما در کشورهایی مانند انگلستان، فرانسه، ایتالیا، اتریش، سوئیس و ... استفاده از آن را در سوپرمارکت‌ها و مغازه‌های خود ممنوع کرده‌اند و اگر به یکی از کشورها سفر کنید آنها شما را تشویق به استفاده از پاکت کاغذی یا یک کیسه محکم با قابلیت چندین بار مصرف می‌کنند. این در ‌حالی است که اگر در ایران از یک سوپرمارکت بخواهید به شما کیسه پلاستیکی ندهد در جواب می‌شنوید که نگران نباشید و کیسه‌های پلاستیکی ما بسیار خوب و محکم است! متاسفانه اشکال عمده در ارتباط با کیسه‌های پلاستیکی همان محکمی آنها و ایستایی این زباله‌ها در طبیعت است. به‌عنوان مثال هر کیسه پلاستیکی حدود‌هزار سال در طبیعت می‌ماند و این به آن معناست که اگر ساسانیان یک کیسه را دفن می‌کردند اکنون به دست ما می‌رسید.

کیسه‌های پلاستیکی، قاتلان خاموش

کیسه‌های پلاستیکی و دستکش‌های یک‌بار مصرف روان در آب قاتلان خاموش در طبیعت‌اند، اگر هر یک از آنها در یک استخر پر از ماهی بیفتند سبب گیر افتادن ماهی‌ها و مرگ آنها می‌شوند. پرندگان نیز ممکن است در این کیسه‌ها اسیر شده و جان خود را از دست بدهند. این قاتلان خاموش اکنون قسمت اعظم زباله را در کشور تشکیل می‌دهند. سابقا قوطی کنسرو، شیشه، باتری و مقوا نداشتیم، اما اکنون آنها قسمت اعظم زباله‌های تولیدی هستند. تهران روزانه هفت‌هزار تن زباله تولید می‌کند که 10‌درصد آنها مقواست و به وسیله کارگران افغان برای بازیافت جمع‌آوری می‌شوند.

جنس زباله‌ها تغییر کرده است

جنس زباله تغییر کرده و رفتار ما با زباله درست نیست. رها کردن زباله در هر محل و به‌ویژه در مناطق خوش منظره و کنار نهر، آبشار و... بسیار رفتار زشتی است. اگر نوروز پا به جاده چالوس بگذاریم در هر گوشه و محل تجمع مردم، افرادی را در حال خوردن غذا می‌بینیم که دورتادور آنها پر از زباله است. اگر از آنها بخواهید نیم کیلو زباله‌ای را که تولید می‌کنند در نهایت از طبیعت خارج کنند در جواب می‌شنوید که این کار دولت است. پرسیدن این سوال از آنها بسیار ضروری است که تردد کامیون حمل زباله در طبیعت راحت‌تر است یا خارج ساختن نیم کیلو زباله تولیدی؟! جنس زباله‌های جدید بیشتر پلاستیک، فلز و شیشه است و مانایی بیشتری در طبیعت دارند و ثانیا رفتار ما با آنها رفتاری درست نیست.

سازمان محیط‌زیست ورود کند

در روز سیزده به‌در مردم به دل طبیعت می‌روند و انواع و اقسام وسایل را با خود برده و متاسفانه برخی از آنها فکر می‌کنند دور شدن از قید و بندها به معنای تولید بیشتر زباله در محیط است. اکنون کشور انگلستان پلیس زباله دارد و افرادی با یونیفرم مخصوص هر کس که قصد تخریب محیط‌زیست را دارد مانند یک افسر راهنمایی و رانندگی جریمه می‌کنند. این رویکرد مناسبی در ایران و روز سیزده به در است و ماموران محیط‌زیست یا منابع طبیعی باید با یونیفرم مخصوص به مردم تذکر داده و شهروندان خاطی را مجبور به جمع‌آوری زباله در محل کنند و اگر آنها راضی به انجام این کار نشدند خاطیان را دستگیر یا جریمه کنند. در این صورت نقره داغ شده و زباله خود را در طبیعت رها نمی‌کنند. در حال حاضر ریختن زباله از اتومبیل به خیابان 70‌هزار تومان جریمه و سازوکار دارد یا هر شهروند در حدود 600‌هزار تومان هزینه پسماند پرداخت می‌کند. بنابراین ایجاد سازوکار قانونی زیاد سخت نیست و شهرداری قادر به وضع جریمه هستند و می‌توانند به‌صورت مصوبات منطقه‌ای تصویب شوند و در روز 13 به در از مردم آلوده‌کننده محیط‌زیست هزینه دریافت کنند. اقدام مفید دیگر دریافت ورودی هنگام استفاده از پارک‌های خارج از شهر است تا براساس همان مبلغ ورودی‌های دریافتی کارگر‌هایی را برای پاکسازی محل بگمارند.

منبع:آرمان

ارسال نظرات
غیر قابل انتشار: ۰ | در انتظار بررسی: ۰ | انتشار یافته: ۰